"Wrath of the Titans"

"Gniew Tytanów” to sequel raczej średnio udanego "Starcia Tytanów”. Tym razem znany z pierwszej części, syn Zeusa i śmiertelniczki, Perseusz (bezużytecznych półbogów jest jak mrówek – LOL) poświęca się wychowaniu syna i rybactwu. Jednakże idylla zostaje zaburzona przez samego Zeusa, który domaga się od swojego potomka pomocy. Nasz dzielny bohater początkowo odmawia, ale gdy jego ojciec wpada w poważne tarapaty natychmiast się reflektuje. Łącząc siły z synem Posejdona Agenorem (określany w filmie najczęściej jako „wielkie rozczarowanie”) oraz dzielną i piękną królową Andromedą wykonuje kolejne questy, aby po raz kolejny ocalić ludzkość przed niechybną zagładą.

źródło: http://www.impawards.com

 Fabuła jak widać na pierwszy rzut oka wtórna i miałka niewątpliwie. Szczególnie rozczarowuje przejście na stronę dobra skruszonego czarnego charakteru, które jest przewidywalne do granic możliwości. Ogólnie akcja przypomina trochę grę komputerową – idź gdzieś, zdobądź artefakt, idź gdzieś indziej. Na szczęście prawie uniknięto patosowych popisów oratorskich. Zatem byłaby mocna trójka, ale jednak nie tym razem.

źródło: http://www.movieinsider.com/

Film ratują bowiem efekty specjalne. Powiem krótko: urwało mi dupę! Ognia jest tyle, że można by obsadzić ze 3 filmy o napalmie, poza tym wygląda zajebiście. Szczególnie początkowa scena, gdy chimery zieją ogniem robi świetne wrażenie. A sen Perseusza to już majstersztyk! Z zachwytem patrzyłem również na Kronosa, bo wykonać taką postać to naprawdę nie lada wyzwanie. Poza tym mamy bardzo ładne plenery (bez lipy jak w „Conanie”) i naprawdę sporo statystów z bogactwem wszelkiego rodzaju sprzętu. Krótko mówiąc: prawie nie ma lipy! Dlaczego prawie? Otóż mogę się przyczepić do tego w jaki sposób wyglądają bogowie. W większości (z wyjątkiem Aresa) przypominają bejów, przy czym Hefajstos jest czymś w połowie drogi między bejem a prof. Dumbledorem. Mimo to film oglądało się świetnie i śmiało stwierdzam, że trzecią część bym z chęcią zobaczył.

Ocena: 5/10.