Kino Inaczej: "Baby Driver" (2017)

The moment you catch feelings is the moment you catch a bullet.

Po ubiegłorocznej indolencji twórczej, mimo wyraźnej pogardy dla wszelkiego rodzaju postanowień noworocznych (cytując Nasa: never liked the shit from day one), założyłem, że być może uda mi się powrócić do formy z 2016 roku, kiedy to wrzucałem trzy recenzje miesięcznie. Jak na razie wykonawcza faza realizacji tegoż projektu wydaje się być mocno zagrożona, gdyż mamy już połowę stycznia, a ja piszę dopiero pierwszy tekst noworoczny. Pod koniec roku zaroiło się oczywiście od wszelakich zestawień czy list najlepszych filmów i trzeba przyznać, że w wielu topowych dziesiątkach na wysokich lokatach uplasował się "Baby Driver" wyreżyserowany przez Edgara Wrighta. Nazwisko reżysera nie jest dla mnie anonimowe, ponieważ miałem okazję zapoznać się z jego wcześniejszymi produkcjami takimi jak "Shaun of the Dead" czy "Hot Fuzz". Ostatnio natomiast bardzo dobrze przyjąłem "Scott Pilgrim vs. the World", choć jest to raczej niezwykle specyficzne poczucie humoru. Zachęcony solidnymi miejscami w rankingach oraz pozytywnymi recenzjami, pełen nadziei zasiadłem do seansu "Baby Drivera" w trudne, posylwestrowe popołudnie. A zatem przenieśmy się na chwilę do czasów, kiedy Kevin Spacey był jeszcze spoko.

Baby (Ansel Elgort), mimo młodego wieku, zdążył już wkroczyć na bezwzględną drogę zbrodni. Dzięki swoim niebanalnym talentom za kółkiem samochodu nasz bohater stał się najbardziej zaufanym kierowcą lokalnego gangstera Doca (Kevin Spacey), biorąc udział w niemal każdym skoku nagranym przez jego organizację. Z kolei dzięki zamiłowaniu do muzyki Baby poznał sympatyczną kelnerkę z przydrożnej restauracji, Deborę (Lily James). Młodzieńczą idyllę miłosną brutalnie przerywają jednakże przestępcze zobowiązania chłopaka. Baby staje przed trudnym wyborem między miłością a lojalnością wobec swojego mocodawcy.

Podczas seansu "Baby Driver" czekałem na moment, w którym film wreszcie się rozkręci i zaprezentuje poziom, który mógłby zarezerwować mu miejsce w moim prywatnym zestawieniu najlepszych filmów ubiegłego roku. Czekałem, minuty mijały nieubłaganie, aż w końcu zobaczyłem napisy końcowe. Doszedłem wówczas do przekonania, że film Edgara Wrighta mogę umieścić w moim prywatnym rankingu, ale dotyczącym największych, ubiegłorocznych rozczarowań. Od razu muszę wspomnieć, że nie jest to produkcja, którą można traktować pod względem fabularnym poważnie. Jeżeli macie ochotę oglądać realistycznie planowane i realizowane napady to polecam dwa filmy Michaela Manna: "Thief" z 1981 roku oraz "Heat" z 1995 roku. Od premiery minęły ponad dwie dekady, a "Gorączka" trzyma się nadal znakomicie, to samo można powiedzieć o "Złodzieju". W tym aspekcie "Baby Driver" to kompletne rozczarowanie – poszczególne skoki się planowane w sposób kretyński, idiotycznie wykonywane, a całość operacji ma szansę powodzenia wyłącznie dzięki nieprzeciętnym umiejętnościom głównego bohatera oraz jeszcze większym pokładom szczęścia. Oczywiście klasycznym autem do ucieczki po napadzie, nie rzucającym się w oczy potencjalnych świadków, jest efektowne czerwone Subaru Impreza WRX z 2006 roku. Im dalej w film, tym niestety więcej absurdalnych i nonsensownych rozwiązań – w scenie z handlarzami bronią dostajemy chyba Mont Blanc głupoty w wykonaniu naszych bohaterów (co gorsze, jeszcze są z siebie dumni), ale finał to prawdziwy Everest. Naprawdę ciężko było mi na to patrzeć.

Z drugiej strony należy jednakże docenić sprawność realizacyjną, przejawiającą się przede wszystkich w bardzo dobrym zgraniu filmowych wydarzeń ze ścieżką dźwiękową oraz dynamicznych sekwencjach pościgowych. Niezwykle przypadła mi również do gustu jedna z początkowych sekwencji – długa, jednoujęciowa scena, w której przedstawiono całkiem zwyczajną wyprawę bohatera po kawę. Zastosowano w niej bardzo fajny efekt: słowa piosenki, której aktualnie słuchał Baby, pojawiały się na różnych elementach miejskiego krajobrazu. To oglądało się naprawdę znakomicie! Na ekranie całkiem nieźle wypadła również Atlanta, w której kręcono film, niemniej nie mogłem uwolnić się od wrażenia, że jest to trochę prowincjonalne i niewielkie miasto (oczywiście jak na standardy USA). Główna oś fabularna została zhejtowana powyżej, aczkolwiek warto na chwilę wrócić do innych wątków. Bardzo zabawnie wypada motyw z siostrzeńcem Doca albo okularami Baby'ego. Ekranowe love story wydawałoby się na pierwszy rzut oka całkiem w porządku, ale po namyśle można łatwo dojść do wniosku, że jest trochę zbyt idealne i zdecydowanie za szybkie – szczególnie, jeśli zakończenie filmu potraktujemy dosłownie, a nie jako swoistą wizualizację marzeń głównego bohatera. Warto pochwalić natomiast sprawnie wplecione w fabułę flashbacki dotyczące przeszłości chłopaka.

Słów kilka o aktorstwie oraz bohaterach. Ansel Elgort, tworząc postać Baby’ego, uderzył wyraźnie w lekko autystyczne tony (never go full retard). Z pewnością nie jest to bohater, za którym będę tęsknił lub nawet zbytnio przejmował się jego losem. Baby to po prostu wyjątkowo małomówny koleś, któremu czasem miałoby się ochotę przypierdolić za permanentne ignorowanie rzeczywistości poprzez słuchanie muzyki (tak, doskonale zdaję sobie sprawę, że miał szumy w uszach). O wiele lepsze wrażenie zrobiła na mnie Lily James wcielająca się w Deborę – o ileż jest to ciekawsza i bardziej życiowo zagrana bohaterka! A na dodatek swoim entuzjazmem przypomina mi legendarną Shelly (Mädchen Amick) z "Twin Peaks". Na pochwały zasłużyli również Jon Bernthal (Griff) oraz świetnie zagrana para kochanków przestępców – Jon Hamm (Buddy) i Eiza González (Darling). Z kolei w przypadku Jamie’go Foxxa (Bats) wydaje mi się, że aktor trochę za bardzo odjechał. Wiele spodziewałem się po roli Kevina Spacey, niemniej spotkał mnie srogi zawód. Doc kompletnie nic nie wnosi po filmowego panteonu przestępczości zorganizowanej i w zasadzie jest dosyć nudną postacią.

"Baby Driver" to rozrywka na raczej solidnym poziomie, ale pakowanie produkcji Edgara Wrighta do zestawień najlepszych filmów ubiegłego roku to już kompletnie nieporozumienie. Szkoda moich zawiedzonych nadziei, ale jeżeli lubicie połączenie muzyki, szybkiej akcji oraz ostrej jazdy samochodem, to mogę polecić.

Ocena: 6/10.

Kino Inaczej

sobota, 20 stycznia 2018

"Baby Driver" (2017)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Archiwum bloga

Szukaj na tym blogu